Palmzondag.
Door: peter
Blijf op de hoogte en volg Peter
05 April 2020 | Nederland, Leiden
Mijn geweten en Mark vragen me vandaag op het balkon te zitten en naar de natuur te kijken. Om 9 uur zit ik er, het is koud, maar ik houd vol, samen krijgen we corona onder controle. De zon heeft een vroege ochtendkracht, een ijzige ooster waait recht mijn balkon in. De narcisjes huiveren in de wind, ik kan met jas aan het net uithouden. Met verkleumde vingers sla ik de bladzijden van mijn boek om, het verkilde brein kan met moeite de tekst volgen. Het is afzien in tijden van deze.
Ik word uit mijn boek gewekt door een ping van mijn mobieltje. Ik krijg een filmpje door van mijn tweejarig kleinkind. Ze maakt samen met mams een palmpaasstok. Op het kruis wordt het broodhaantje gestoken, de haan kijkt olijk met een krentenoog de wereld in. Eitjes en rozijnen worden tot een slinger verweven. Crêpepapier, wat lentebloemen en eierverf maken deze stok tot een uniek Pippa-exemplaar, ze schatert, beverfd zichzelf en stok vrolijk bont. Vol overgave en plezier werpt ze zich op deze oude traditie.
Ook ik maakte ooit zo’n tak en liep daar trots en opgewonden mee door de stad, met tientallen Palmpaaskindertjes. De Palmpasenregen zorgde soms voor een uiteen waaierend patroon van crêpekleuren, de haan werd haankleurig, mijn handjes paars van kou en crêpekleur.
Zo liep ik dan in optocht naar het grote witte ziekenhuis. Naar binnen in dat enge gebouw, met vreemde geuren en witte stijfgesteven zusters, verre van vrolijk voelde ik me. Ver van vertrouwdheid, de wereld van ziekte in. Een zuster loste onze optocht op in allemaal aparte jongetjes en meisjes met grote bange ogen. Bij een hoog bed met een zwakke vrouw die totaal niet op mijn moeder leek werd ik geposteerd, ze vroeg zachtjes mijn naam, ik antwoordde bedremmeld en ze zei dat ze zo blij was met mijn verwaaide en verkleurende paastak. Zo snel mogelijk wilde ik ontsnappen aan deze moeilijke opdracht en mijn vrienden weer buiten opzoeken.
Ook nu zijn er kinderen in de weer om tekeningen, verhaaltjes en kaarten bij ziekenhuizen af te geven. Ik realiseer me nu hoe fijn het was voor de patiënten een blijk van buiten te krijgen. Ik ben ouder en wijzer geworden, ik kan me nu verplaatsen in de eenzaamheid van een patiënt, toen was ik alleen maar op weg naar de uitgang.
Ik word uit mijn boek gewekt door een ping van mijn mobieltje. Ik krijg een filmpje door van mijn tweejarig kleinkind. Ze maakt samen met mams een palmpaasstok. Op het kruis wordt het broodhaantje gestoken, de haan kijkt olijk met een krentenoog de wereld in. Eitjes en rozijnen worden tot een slinger verweven. Crêpepapier, wat lentebloemen en eierverf maken deze stok tot een uniek Pippa-exemplaar, ze schatert, beverfd zichzelf en stok vrolijk bont. Vol overgave en plezier werpt ze zich op deze oude traditie.
Ook ik maakte ooit zo’n tak en liep daar trots en opgewonden mee door de stad, met tientallen Palmpaaskindertjes. De Palmpasenregen zorgde soms voor een uiteen waaierend patroon van crêpekleuren, de haan werd haankleurig, mijn handjes paars van kou en crêpekleur.
Zo liep ik dan in optocht naar het grote witte ziekenhuis. Naar binnen in dat enge gebouw, met vreemde geuren en witte stijfgesteven zusters, verre van vrolijk voelde ik me. Ver van vertrouwdheid, de wereld van ziekte in. Een zuster loste onze optocht op in allemaal aparte jongetjes en meisjes met grote bange ogen. Bij een hoog bed met een zwakke vrouw die totaal niet op mijn moeder leek werd ik geposteerd, ze vroeg zachtjes mijn naam, ik antwoordde bedremmeld en ze zei dat ze zo blij was met mijn verwaaide en verkleurende paastak. Zo snel mogelijk wilde ik ontsnappen aan deze moeilijke opdracht en mijn vrienden weer buiten opzoeken.
Ook nu zijn er kinderen in de weer om tekeningen, verhaaltjes en kaarten bij ziekenhuizen af te geven. Ik realiseer me nu hoe fijn het was voor de patiënten een blijk van buiten te krijgen. Ik ben ouder en wijzer geworden, ik kan me nu verplaatsen in de eenzaamheid van een patiënt, toen was ik alleen maar op weg naar de uitgang.
-
06 April 2020 - 14:09
Yvonne:
Hoi Peter, hoe gaat het met je?
Weer een heel mooi verhaal! Wat leuk dat jouw kinderen die traditie voortzetten. Natuurlijk doddig zo''n kleindochter van 2. Mis je haar erg?
Wij zijn wel gewend dat we de kleinkinderen in België niet zo vaak zien. Maar het is vreemd dat we er niet naar toe kunnen.
Ben en ik hebben vanochtend een eerste deel van een Singelparkwandeling gedaan. Heb jij dat al eens gedaan? Ik vind het een aanrader. Dit seizoen is apart ,met bomen met alleen nog ontluikende blaadjes waardoor je nog zo mooi uitkijkt op het groen en de bebouwing aan de overkant. Wat is Leiden toch mooi en een geweldig idee dat Singelpark.
Weer bedankt voor je verslag en hartelijke groet, Yvonne -
06 April 2020 - 16:46
Marianne De Keyzer:
Ha Peter en Yvonne,
Wat een leuk verhaal weer Peter schrijf jij. Zo'n opvoeding met religie geeft toch altijd wel leuke herinneringen. Ik mis die, mijn ouders waren a-religieus en zulke dagen werden bij ons niet gevierd. Wel de paashaas en alles, ik kwam niets te kort.
Maar je geniet dus ook van jouw kleindochter, leuk he, zo'n hummeltje. Mijn kleinzoon van 5 en kleindochter van 4 hebben allebei een trampoline gekregen, ze moeten wel hun energie kwijt kunnen. Mijn oudste dochter heeft er al jaren een in de tuin en die is totaal versleten.
Ik ben gisteren ook de deur wel uitgegaan, lekker gefietst naar de bloembollen. Zo zonde, die staan daar maar en heel weinig bezoekers. Ook geen Japanners en Chinezen, die er middenin gaan zitten, dat is dan weer gunstig.
Maar goeie tip Yvonne, het Singelpark lopen, dat ga ik ook doen binnenkort.
Leuk om weer wat van jullie gehoord te hebben,
Hartelijke groeten, Marianne -
06 April 2020 - 19:24
Magda Van Der Grijn:
Hoe ik eraan kom weet ik niet meer: Verwonder Singelpark 2020. Het is een (''land'') kaart van het Singelpark. Vanaf februari kun je een wandeling maken en dan op de kaart info lezen over wat in die maand en in volgende bloeit. Het lijkt me leuk om die kaart mee te nemen als je met (klein)kinderen wandelt. Hij is bij de hortus te ''krijg''. Maar die is helaas dicht. Mocht je er gebruik van willen maken, zeg het, en ik stuur je een (twee) ex. toe.
Vanmiddag heb ik het voortraject van Pasen met de buurvrouw ''doorgezongen'': Mijn verlosser hangt aan 't kruis, Als ik in gedachten sta, O hoofd, bedekt met wonden enz. Ja, dat zong ik ook als klein meisje. Wat ik erbij dacht? De teksten ''doen zeer'', maar ik vind de melodie-en erg mooi. Of is dat louter nostalgie? -
06 April 2020 - 23:17
Peter Blom:
Ik houd me aanbevolen voor de landkaart, Magda!
En ik ga het Singelpark zeker doen na zulke enthousiaste verhalen. Misschien kom ik een van jullie wel tegen, dan kunnen we zwaaien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
