De Wand.

Het boek heb ik inmiddels uit, ik mag jullie niet in onzekerheid laten over het verloop.
De vrouw probeert door de seizoenen te overleven. Ze leert melken, koestert haar koe, Bella. Bella geeft haar melk, boter en vertrouwen. Als stadsmens poot ze aardappelen en bonen als en verbaast zich over het resultaat. Ze hakt zich de blaren en weet met het hout de winter te overleven. Ze overwint haar weerzin tegen doden en leert zich reeën en hazen te schieten. Leest en herleest de spaarzame oude kranten en bladen in de hut, mijmert, hoopt en wanhoopt, berust, verveelt, patiencet, probeert de tijd de baas te blijven, houdt trouw de eendere dagen bij, haar horloge begeeft het, de wekker is opgehouden te tikken. Beschouwt de kraaiengroep in de bomen, de witte kraai die uit de groep is gevallen en gedoogd wordt door soortgenoten. En kijkt over het dal waar de tijd bevroren is, de doden vallen om, de torenklok geeft onveranderd 12 voor 3 aan.
De kat gaat dood, de hond gaat dood, de wand blijft, ze schrijft elke avond haar verhaal. Voor wie, weet ze niet, voor zichzelf? Niemand die het zal lezen. Ze schrijft door tot al haar papier volgekrabbeld is .
De laatste zinnen van het boek luiden:
‘Vandaag, vijfentwintig februari, besluit ik mijn verslag. Er is geen papier meer over. Het is nu tegen vijf uur ’s avonds en al zo licht dat ik zonder lamp kan schrijven. De kraaien zijn opgevlogen en cirkelen krijsend boven het bos. Als ze niet meer te zien zijn, zal ik naar buiten gaan om de witte kraai te voeren. Ze wacht al op mij.’

Gisteren is de bieb opengegaan.