Corona-labyrint

Vanavond voor het raam blijft venus, de planeet van de hoop onbereikbaar. Nu corona zijn tentakels intrekt en wij behoedzaam uit onze schulp kruipen om bij het minste onraad weer in de schulp te kruipen, kijk ik weer naar venus en mijmer hoe het nu verder moet. Ik kan weer tennissen, naar de markt, naar de kapper, de nagelstudio, naar het museum, naar de bieb. Boeken gaan 72 uur in quarantaine, ik vind het een vreemde gedachte dat ook onschuldige boeken een gevaar zijn. Hoe moet het nu verder met ons. Venus licht ons pad uit de corona-angst maar ik zie het pad niet. Hoe moet ik mijn plekje vinden tussen Marianne en Wouter. Mag ik nog grappen, wissel ik fluit en mondkapje maandagavond af, gaan we allemaal in niqab spelen en steken de fluit door een van onze plooien, moet ik twee meter van de sopranen blijven of zou rug aan rug zitten beter zijn om besmetting te voorkomen. Heeft Susanne een mondkapje om en kan ik haar dan nog wel verstaan en zien of ze lacht. Social distancy naar de bassen en alten, maar hoe zou de samenklank dan klinken, is onze muzikale chemie er dan nog. En hoe gaan we onze hereniging vieren op het Vlot, onze stamkroeg. Op elke hoek van het Vlot een Capricciosiste, maar wat doen we dan met de andere tien?
De hemel duistert, venus lijkt te wenken: heb vertrouwen in het pad uit deze angst naar een nieuwe, andere tijd. Ik somber aan het raam, muziek geeft troost, mijn tenor klinkt als vanouds. Geen rocheltje, geen benauwenis, geen kuchje, geen verhoging kent mijn tenorfluit. Hij fluistert me toe: heb vertrouwen, Capriccioso vindt een weg uit het corona-labyrint, er komt een dag dat we weer Telemann laten horen, zeker weten.