Afscheid.
Door: peter
Blijf op de hoogte en volg Peter
26 Juni 2020 | Nederland, Leiden
Mijn laatste avond hier, morgenochtend terug naar het westen. Het is een hete dag geweest, de mussen vielen van het dak, mijn poes was te loom om ze op te vangen. De natuur was in een zomerse balans. Het is elf uur in de avond, ik koel me af aan het brek voor mijn tuin, loom sla ik mijn armen door het bijna rimpelloze water. Ik ben op weg naar de nog lichtjes oplichtende einder waar een sikkeltje maan wenkt. Ik zal die einder niet bereiken, daar ben ik nog te levend voor.
Een fuut kruist mijn zwempad. Achter me donkert de lucht, er lijkt onweer op komst, ver achter me lijkt de hemel op te lichten, wordt de aarde geflitst vanwege een te hoog toerental?
Loom beweeg ik in het lauwe water, het water voelt als een friswarme stroop en koestert mijn lijf.
Ik keer om en richt me nu op de oplichtende hemel achter de rietkraag. Wat is zo drijven en mijmeren op mijn plekje een voorrecht, waaraan heb ik dit verdient?
Het lichten wordt intenser, ik zie al schichten die op zoek zijn naar onbeschermde boerderijen, kerktorentjes en zwemmers. Ik moet het water uit om zelf geen prooi te worden van Donar.
Een half uur later lijkt het brek zich over mijn huisje uit te storten, ik zie geen maan, geen venus, geen ster, ik zie watervlagen die mijn venster teisteren. De aarde schudt van het hemels geweld, scherpe knallen teisteren mijn gehoor. Het kan verkeren, wat is Neêrlands weer toch avontuurlijk.
Morgen naar Leiden, we zien elkaar gauw, ik kijk er naar uit, drie maanden later, maar we zijn er niet allemaal.
Een fuut kruist mijn zwempad. Achter me donkert de lucht, er lijkt onweer op komst, ver achter me lijkt de hemel op te lichten, wordt de aarde geflitst vanwege een te hoog toerental?
Loom beweeg ik in het lauwe water, het water voelt als een friswarme stroop en koestert mijn lijf.
Ik keer om en richt me nu op de oplichtende hemel achter de rietkraag. Wat is zo drijven en mijmeren op mijn plekje een voorrecht, waaraan heb ik dit verdient?
Het lichten wordt intenser, ik zie al schichten die op zoek zijn naar onbeschermde boerderijen, kerktorentjes en zwemmers. Ik moet het water uit om zelf geen prooi te worden van Donar.
Een half uur later lijkt het brek zich over mijn huisje uit te storten, ik zie geen maan, geen venus, geen ster, ik zie watervlagen die mijn venster teisteren. De aarde schudt van het hemels geweld, scherpe knallen teisteren mijn gehoor. Het kan verkeren, wat is Neêrlands weer toch avontuurlijk.
Morgen naar Leiden, we zien elkaar gauw, ik kijk er naar uit, drie maanden later, maar we zijn er niet allemaal.
-
27 Juni 2020 - 10:14
Yvonne Beran:
Mooi Peter, tot maandag, Yvonne -
27 Juni 2020 - 10:16
Yvonne Beran:
Ps ik voel me ook zo bevoorrecht met boot om daar te vertoeven. Wij waren er vorig weekend en genoten van het geluid van de roerdomp. In jaren niet zo goed gehoord.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
