De langste dag.

Vandaag is het de langste dag. Ik ben in Friesland en kijk uit over ‘mijn’ Brek. Zie de lichte rimpelingen van het water en een fuut die haar jong draagt. Een paar zeiltjes bewegen traag naar de horizon naar elders, naar het verre leven. Het riet ruist en doet alsof er toch nog een beetje wind is, de karekiet kietert nog even door. Het is te donker geworden om te lezen. Het is fijn om op dit plekje te zijn, om wat te mijmeren over de dag en het leven. Wat is leven eigenlijk, is dat dit, de rust, de vrede of is het juist het groepje jongeren dat al lawaaiend over de weg fietsend naar Blauwhûs op zoek gaat naar hun leven met bier, lach, kameraadschap en luidruchtigheid. Of het geplop van de tennisbal vanmiddag op de baan waar ik me in het zweet werkte. Of was het vanochtend toen ik naar Calliope Tsoupaki, componiste des vaderlands, luisterde en ze prachtige muziek liet horen van Ravel, Rameau en van haar zelf. Of het moment dat ik vanochtend door de Wijde Wormer reed, met al die slootjes, het groene gras, de koe die me nakeek. Of de whisky die voor me staat en me bij elke slok wat opwarmt, lekker in die invallende avond. Of is het dat allemaal, ja het is dat allemaal.