blauw
Door: peter
Blijf op de hoogte en volg Peter
20 April 2020 | Nederland, Leiden
Ik bewandel weer een stukje Singelpark. Van de gasfabriek tot de begraafplaats bij de Zijlpoort. Er wordt hard gewerkt aan bruggen om dit deel van het park aan te leggen. Ik loop door straatjes waar nooit gelopen wordt. Mannen zitten dikbuikig voor de deur hun rokertje te doen, kinderen spelen hun spel, vrouwen zie je niet, zij hebben vast bezigheden binnenshuis, meisjes zitten met hun mobieltje te spelen in de zon, jongens hangen verveeld. Boven hen hangt een helder blauw uitspansel., niet bezoedeld door strepen van vliegtuigen, rokende fabrieken of walmende diesels. De hemel lijkt brandschoon, het blauw is nog nooit zo blauw geweest. De Leidse wereld nog nooit zo tijdloos, haast is ver weg, de landerigheid ligt op straat.
Op de begraafplaats kijk ik naar de kapel en naar het huis van de beheerder, ik ken wat van hun verhalen omdat ik interviews doe voor de Stem van Leiden. Ik heb daar indertijd een interview gehad met een mevrouw Schmidt die in dat huis woonde omdat haar vader daar doodgraver was. Ze vertelde boeiend over de oorlogsjaren. Ze was een jaar of tien, maakte bombardementen mee, hongertochten en een ‘afgedwongen’ begrafenis van een NSB-vrouw die persé in Rooms-Katholieke aarde begraven wilde worden. De bisschop van Haarlem verbood het. Maar toen honderd van die ‘zwartjakken’ voor het hek stonden moest haar vader dat wel openen om zijn gezin te vrijwaren van geweld, de bisschop liet het hem opknappen. Zij stond klein en angstig voor het raam te kijken als kind en nu ik voor het huis sta, voel je hoe overweldigend die indruk moet zijn geweest, ik voel het hek nog trillen van de tweehonderd stampende zwarte laarzen.
Ik kuier verder langs graven die de tijd van nu relativeren.
Mochten jullie een samenvatting van dat interview willen lezen of van andere interviews die voor de Stem van Leiden zijn gedaan google dan op ‘Stem van Leiden’.
Op de begraafplaats kijk ik naar de kapel en naar het huis van de beheerder, ik ken wat van hun verhalen omdat ik interviews doe voor de Stem van Leiden. Ik heb daar indertijd een interview gehad met een mevrouw Schmidt die in dat huis woonde omdat haar vader daar doodgraver was. Ze vertelde boeiend over de oorlogsjaren. Ze was een jaar of tien, maakte bombardementen mee, hongertochten en een ‘afgedwongen’ begrafenis van een NSB-vrouw die persé in Rooms-Katholieke aarde begraven wilde worden. De bisschop van Haarlem verbood het. Maar toen honderd van die ‘zwartjakken’ voor het hek stonden moest haar vader dat wel openen om zijn gezin te vrijwaren van geweld, de bisschop liet het hem opknappen. Zij stond klein en angstig voor het raam te kijken als kind en nu ik voor het huis sta, voel je hoe overweldigend die indruk moet zijn geweest, ik voel het hek nog trillen van de tweehonderd stampende zwarte laarzen.
Ik kuier verder langs graven die de tijd van nu relativeren.
Mochten jullie een samenvatting van dat interview willen lezen of van andere interviews die voor de Stem van Leiden zijn gedaan google dan op ‘Stem van Leiden’.
-
21 April 2020 - 13:57
Yvonne Beran:
Weer bedankt Peter! Wat ben je toch van vele markten thuis.
Ik vind het borgen piepen wij er even tussen eerlijk dat voor ons pensionadas, die niet ingewikkeld online moeten werken of de kinderen onderwijs moeten geven, de wereld in de vertraging lijkt. Ik had laatst in een lege straat het jaren vijftig gevoel uit mijn jeugd toen we altijd op straat konden spelen, vrijwel zonder auto's.
Morgen piepen wij er even tussenuit naar Friesland. De boot zeilklaar maken en een nachtje aan een steiger tussen de vogelgeluiden. we voelen ons wel bevoorrecht.
Hartelijke groet, Yvonne -
21 April 2020 - 14:39
Elizabeth Dekker:
In navolging van Yvonne en jou zijn Inge en ik afgelopen vrijdag ook aan het Singelpark begonnen
Van de Morspoort tot de Zijlpoort Net voor de Zijlpoort konden we niet verder
We kwamen daar ook in dat buurtje waar jij het interview hebt afgenomen.denk ik
De ververstraat en zo. Bij het café bij deZijlpoort stonden stoelen en een tafeltje , daar hebben we heerlijk gebruik van gemaakt voor het nuttigen van onze koffie en koek. Je ziet daar ineens een stroom fietser door de Zijlpoort komen richting de stad.Via de grachten wandelden we terug naar onze fietsen en we kwamen dichtbij Leidse Volkshuis patat etende mensse tegen .Ik had trek en heb de mensen gevraagd waar je dat kon krijgen.Aan de Aalmarkt , aan de kant van de stadsgehoorzaal .De beste petat van nederland
volgens het A.D las Inge al wachtende ergens.Er mocht maar 1 mens tegelijk naar binnen.
Heerlijk op een bankje in de zon patat eten.Dat is wel wat ik langzamerhand mis: even naar de stad, de bieb en nog zo wat boodschapjes doen.
Tot de volgende keer
-
23 April 2020 - 16:01
Inge Herrebout:
Leuk hoor, morgen vervolgen Eliizabeth en ik onze Singelroute. Natuurlijk koffie en iets lekkers bij ons om, wat mij betreft, op kracht te blijven halverwege. Ik ben meer een fietser, wat ik vandaag deed met een (roei)vriendin langs de bollenvelden. Sommige tulpen al gekopt, maar andere nog in stralende kleuren, rood, roze, blauw, wit, oranje. Heerlijk. Natuurlijk toch allerlei toeristen ertussen, wat niet mag!
Heel veel fluitende vogels, fantastisch, alleen ergert me een beetje dat ik ze niet kan herkennen
en ik was nog wel vele jaren met een bioloog getrouwd..... en de natuurcursus die ik een jaar deed is te ver weggegleden; wat ik nog wel weet dat ik heel vroeg moest opstaan om ze te horen en zien, vroeg in het voorjaar voordat de bomen bladeren hadden.
Veel te genieten toch gelukkig. En maandag vanuit eigen huis het Wilhelmus zingen of fluiten. Hoe laat is vast wel ergens te vinden.
Veel groeten, Inge
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
