Tokidoki.

Soms is het leven anders dan het zou zijn. Ik zou nu een kleine week in Japan zijn. Een van mijn reisgenoten vergast mij elke avond op een aantal youtube-filmpjes over dat wat ik die dag gezien heb maar niet zag. Soms is het de hotelkamer, een beroemde tempel, de betonnigheid van Tokyo, de smakelijkheid van het streetfood, kuierende geisha’s in de avondschemering, het zen van een tuin. Het is vreemd hoe soms het leven rolt. Ik heb me een jaar lang verlekkerd aan literatuur over Japan, me bij voorbaat verbaasd over dat wat ik nu zou zien. Ik zou me verbaasd hebben over de discipline op straat, niet te begrijpen gedrag, geboden niet kunnen lezen, gewoonten niet als gewoonten herkennend.
Ik zou hebben gemerkt dat Japanners afstand tot elkaar bewaren, geen handschudden, elkaar niet op de schouder slaan, geen hug delen. Ik zou verbaasd zijn over de Japanse social distancy, zonder dat ik het woord zou kennen.
Soms treedt een land buiten zijn oevers, Japanse mores heeft hier toegeslagen, we zijn hoofs geworden, we omarmen het mondkapje, het woord aanraken is uit de mode geraakt, we verleren intimiteit.
Soms hoef je niet ver te reizen om een andere cultuur te ontmoeten.
Dat alles overspoelde mij deze week door de youtube -filmpjes van een vriend en door Paulien’s Tokidoki zondagavond.
Ik had nooit gedacht dat wij ons Japans zouden gaan gedragen. Soms loopt het leven anders, tokidoki.