Van de Schoonheid en de Troost (2).

Morgen nog een keertje solo thuis, zou ik dan volgende week weer jullie zien en horen, ik hoop het, ik denk het, het zal!
Vanavond nog een interview bekeken met John Coetzee, een blanke Zuid-Afrikaanse schrijver. Prachtige boeken van hem gelezen als ‘In ongenade’ en ‘De langzame man’. Hij schrijft beeldend, mooie zinnen, intrigerende gedachten. Ik verheugde me op het interview.
Het interview is grotendeels op een strand vlak bij Kaap de Goede Hoop opgenomen, vier jaar geleden stond ik daar zelf rond deze tijd, dat maakt beeld, kleur en klank intenser, fysieker.
Tijdens het interview rolt de branding, de zee ruist. Coetzee zoekt woorden, hapert, stottert en zegt meermalen dat hij geen interview kan geven, hij moet te lang denken. Het wordt een gedenkwaardig interview, geen grootse gedachten, maar een menselijke worsteling tussen interviewer en geïnterviewde. De golven rollen het strand op, de mensen stoetelen zich een gesprek door, mooi in zijn onvolmaaktheid.
Vandaag kwam ik ook een gedichtje tegen dat me trof. Een moeder uit Winterswijk schrijft dat in 1943 in het poesiealbum van haar dochtertje:

Als je eenmaal, jaren later klaagt:
“Wat is het vleesch weer vet”
en je soms de thee te sterk vindt
die je moeder heeft gezet,
denk dan nog eens aan de tijden
toen er bijna niets meer was:
rantsoenering van al ’t eten, elektriciteit en gas.
Als je dan niet langer moppert en je, wat je hebt, waardeert,
hebben deze donkere tijden je een goede les geleerd!

Zou ik als deze pandemie voorbij is ook tevredener zijn, en genieten van de dingen die ik nu zo mis?

Tot volgende week maandag, vergeet je fluit niet!