Van de Schoonheid en de Troost (1)

Ik herlees nog eens de mail van BplusC, ja, het staat er echt, weer zijn twee weken de leslocaties op slot, we kunnen er niet in, we kunnen niet samen spelen, we kunnen niet samenzijn. Dat stemt droef.
Het geeft Susanne wat extra lucht het verdriet om haar overleden moeder, waarvan ze ons zo lief en betrokken deelgenoot maakt een plekje te geven.
De samenklank van Capricioso missen we al weer een paar weken, mij rest dan de soloklank, mooi maar incompleet. Mijn fluit ligt nu naast me, mijn makker tijdens alle lief en leed. Zijn zachte glans, zijn diepe stem en zijn vorm die zich zo goed voegt in mijn handen zijn mooi en troostrijk.
Vandaag een interview van Wim Kayser bekeken op DVD (dank Magda!) of liever gezegd dit keer een verslag van hem. Hij doet verslag van een concert ‘Van de Schoonheid en de Troost’ van het Radio Symfonieorkest onder leiding van een heel bewogen, broze dirigent Richard Duffalo. Ze speelden stukken van Ives, Strawinsky en Mahler. Duffalo benoemt waarom de betrokken stukken een Schoonheid hebben, Troostrijk zijn. Hij verwoordt dat indrukwekkend. Die woorden, gecombineerd met de broosheid van een man die nog maar kort te leven heeft en de klanken van Ives, Strawinsky en Mahler zijn zo opbeurend in deze tijd, waar de live concerten ontbreken en nog slechts als een echo in mijn hoofd klinken, het geeft me én troost én energie.
Ik houd vol, hopelijk jullie ook, er komt een moment, er komt een kwart over zeven dat Susanne de bassen om een A vraagt en ons stemmen begint.