Moeilijk om verder te gaan

Moeilijk om verder te gaan nu Toke niet meer bij ons is. Verdrietig, onwerkelijk, toch wil ik proberen door te gaan. Juist in deze kwetsbare en broze tijd is saamhorigheid een groot goed, en misschien kan dit blog daar een bijdrage aan leveren.

Voor mij (hoe groot is de tegenstelling) ging de wereld vandaag een beetje verder open. Ik mocht als vrijwilliger weer aan de slag in het Kijkhuis. Het was goed om terug te zijn in de Kijkhuissfeer en die in me op te nemen. Ik sta daar achter de bar, nu omgeven door plexiglas opgehangen aan het plafond. Onze filmkijkers worden in een one-way pad geleid van de deur via kassa en bar naar de zaal waar ze een geoormerkte plaats krijgen gegarandeerd op 1,5 meter van een medemens. Zo moet het en zo geschiedt het.
De koffie was nog even lekker, het biertappen nog even moeilijk, de prijzen wat opgewaardeerd, het ‘Kijkhuis’ welkomgevoel was nog sterker dan voorheen.
Omdat er voor mij als vrijwilliger een stoeltje in de zaal vrij was, kon ik naar de film. Ik zag ‘Les Miserables’ een weinig hoopgevende film over de banlieue in Parijs waar er een verbeten strijd woedt tussen gezag en bandeloosheid, tussen haves en have nots en de weinige, hoopvolle grassprietjes met corrupte voeten werden vertrapt. Het is goed om weer te weten hoe bevoorrecht we zijn met toegang tot alles een baan, een bieb, een toekomst, een bestaanszekerheid en Capriccioso met een blokfluitsuite van Mendelssohn.