madeliefjes

Het kost energie om de dagen niet op elkaar te laten lijken en de moeite waard te maken. Ledigheid en onmin met mezelf liggen op de loer. Vanaf de intelligente lock-down heb ik me gedwongen elke dag te beginnen met een uur sport. Klokslag half negen trek ik de stoute schoenen aan, de vraag of ik zin of geen zin heb mag ik mezelf niet stellen. De zon en de hemel werken mee, corona heeft wolken verjaagd en de lucht verschoond. Ik trek de deur dicht, sukkeldraf het park in, kijk of theehuis en moskee verhoging hebben of niesen, nee corona is des mensen.
Ik rek, strek, stretch, span en ontspan in een minuten voortschrijdende vaste volgorde. Ik denk niet, ik onderga mijn lichaam en onderga mijn omgeving. Soms ontmoet ik mede sporters en wissel een blik van verstandhouding uit, ben jij er ook zo een die hollend probeert zichzelf in leven te houden, energie voor de dag op te doen.
Vandaag kom ik weer langs de verlaten voetbalvelden, doelen waar geen bal tegen de touwen zal vliegen, een middenstip die zich afvraagt wanneer de aftrap toch zal zijn, grassprieten die niet vertrapt worden, een lege tribune die al weken geen smerige overtreding heeft gezien, de lucht boven het veld staat stil, geen gejuich dat het in trilling brengt.
Ik zie een eigenaardigheid al stretchend. Het doelgebied dat altijd het meest omgeploegde deel van het veld is omdat spitsen proberen met een uiterste krachtsinspanning de bal tussen de palen te jagen, is niet kaal, zwart, modderig. Nee, dit is het moment dat in het doelgebied gras met madeliefjes en paardenbloemen bloeien. Een onwerkelijke gezicht voor ieder die wel eens naar een wedstrijd kijkt: een voetbalveld vol lentebloemen. De floriade van Ajax, Feijenoord of UVS.
Ik verwonderd me over wat deze tijd voor wonderen brengt. Met een verlicht hoofd kan ik deze dag weer aan. De energie tintelt in de spieren en botten en ik heb weer iets positiefs in deze coronatijd ontdekt..