De Wand
Door: peter
Blijf op de hoogte en volg Peter
26 April 2020 | Nederland, Leiden
Ik lees ‘De Wand’ van Marlen Haushofer, een Oostenrijkse schrijfster, een intrigerend boek.
Een vrouw gaat enkele dagen op bezoek bij vrienden die een berghut hebben. Die vrienden gaan nog even weg naar het dorp om wat boodschappen te doen, ze komen echter niet terug. Ze gaat op onderzoek uit en merkt dat ze omgeven is door een doorzichtige, ondoordringbare muur. Buiten de muur is de wereld, die is versteend en dood, mensen staan in bevroren poses, verrast in hun dagelijkse doen.
Ze is alleen, de hond van het echtpaar is haar enige makker. De tijd schrijdt voort, en wordt een diffuus begrip. Een koe en een kat komen naar de hut, het zwerven moe in deze afgesloten wereld. De koe loopt met opgezwollen pijnlijke uiers, de kat meandert van vijandig tot een aaibaar contact. De vrouw zit vast in deze wereld onder de glazen stolp, de buitenwereld is onbereikbaar. Ze schrijft haar gedachten op blaadjes papier die ze vindt in de berghut. Ze moet leren jagen, telt lucifers af, overleeft een zwaar onweer, haar kinderen zijn buiten de stolp, dood? In die wereld probeert ze te overleven, maar met welk doel vraagt ze zich af, ze is verstoten van haar oude wereld die misschien wel niet meer bestaat, dood is.
Toen ik dit las herkende ik het bij mezelf. Ik voel me ook onder een stolp en heb visioenen naar mijn oude wereld waar ik met vrienden een goed glas wijn dronk, mijn kinderen een knuffel gaf, samen muziek maakte; in een theater, een concertzaal, een museum een ervaring kreeg die me boven mezelf uit deed stijgen, betekenis had. Die wereld is er nog in mijn herinnering, maar met de dagen blijft hij ver en onbereikbaar. Zal ik ooit die wereld terug zien en vooral voelen?
Een vrouw gaat enkele dagen op bezoek bij vrienden die een berghut hebben. Die vrienden gaan nog even weg naar het dorp om wat boodschappen te doen, ze komen echter niet terug. Ze gaat op onderzoek uit en merkt dat ze omgeven is door een doorzichtige, ondoordringbare muur. Buiten de muur is de wereld, die is versteend en dood, mensen staan in bevroren poses, verrast in hun dagelijkse doen.
Ze is alleen, de hond van het echtpaar is haar enige makker. De tijd schrijdt voort, en wordt een diffuus begrip. Een koe en een kat komen naar de hut, het zwerven moe in deze afgesloten wereld. De koe loopt met opgezwollen pijnlijke uiers, de kat meandert van vijandig tot een aaibaar contact. De vrouw zit vast in deze wereld onder de glazen stolp, de buitenwereld is onbereikbaar. Ze schrijft haar gedachten op blaadjes papier die ze vindt in de berghut. Ze moet leren jagen, telt lucifers af, overleeft een zwaar onweer, haar kinderen zijn buiten de stolp, dood? In die wereld probeert ze te overleven, maar met welk doel vraagt ze zich af, ze is verstoten van haar oude wereld die misschien wel niet meer bestaat, dood is.
Toen ik dit las herkende ik het bij mezelf. Ik voel me ook onder een stolp en heb visioenen naar mijn oude wereld waar ik met vrienden een goed glas wijn dronk, mijn kinderen een knuffel gaf, samen muziek maakte; in een theater, een concertzaal, een museum een ervaring kreeg die me boven mezelf uit deed stijgen, betekenis had. Die wereld is er nog in mijn herinnering, maar met de dagen blijft hij ver en onbereikbaar. Zal ik ooit die wereld terug zien en vooral voelen?
-
27 April 2020 - 13:43
Wout:
Ben heel benieuwd naar de afloop. Wil graag weten, wat ons te wachten staat. -
27 April 2020 - 18:10
Inge Herrebout:
Mooi en eng boek. Hoop niet dat onze wereld zo zal verdwijnen..... heb daar voorlopig nog alle hoop op.
Iedereen groeten van Inge.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
